Pomysł na ten wpis napisało życie, a właściwie sytuacja, która miała miejsce w tzw. dużym sklepie. Kończyłem robić zakupy i zauważyłem zdenerwowanie personelu i ogólne zamieszanie. Włączyła mi się ludzka ciekawość – chciałem poznać przyczynę tej sytuacji. Nagle słyszę rozmowę pracowników, że poinformowano ich o przeraźliwie płaczącym dziecku w zamkniętym samochodzie na parkingu obok sklepu. Włączyła mi się wtedy zapadka w mózgu o pojawieniu się problemu, który trzeba rozwiązać. Wiedziałem, że w tym sklepie nie ma możliwości przeczytania komunikatu przez głośniki, bo ich zwyczajnie nie ma. Nim zdążyłem zareagować, a już jedna osoba z personelu zaczęła na cały głos krzyczeć: „Dziecko płacze w samochodzie!”, „Dziecko płacze w samochodzie!”. Nagle ku mojemu zdziwieniu, spokojnym głosem odpowiada na krzyk pewna pani: „To moje dziecko”, wykładając dalej zakupy na taśmę… Wzrok wszystkich w sklepie był zwrócony w jej stronę – zarówno personelu jak i klientów – te kilka sekund milczenia (i tego wzroku) wystarczyło, aby ta pani spokojnym głosem mogła zareagować: „To ja może pójdę teraz do dziecka, a zakupy dokończę później”.
Jestem pod dużym wrażeniem świadomej i konkretnej reakcji personelu i chylę tutaj czoła trzeźwo myślącym paniom za ich działanie. Reakcja ludzi z zewnątrz była również zadziwiająca – wszyscy zgodnie milczeniem i wzrokiem daliśmy do zrozumienia, że pozostawienie małego dziecka w pustym samochodzie jest złe i zażenowanie na naszych twarzach wywołało niesamowite zawstydzenie na twarzy bohaterki tego wpisu. To było tak silne, że żadne słowo czy pouczenie nie dałoby takiego efektu.
Wyobraź sobie sytuację, w której Twoje dziecko smacznie śpi i chcesz być najlepszą mamą i najlepszym tatą na świecie. Myślisz sobie, że nie będę budził maleństwa i wyskoczę na szybkie zakupy. A jeśli wtedy Twoje dziecko uleje i się udusi? Wiem, Twoje dziecko już nie ulewa, a Ty będziesz tuż obok. Otóż będziesz obok, ale tylko w Twojej dorosłej głowie. Dla dziecka kiedy się przebudzi, będziesz milion kilometrów od niego. Strach i lęk jaki wtedy ogarnie Twoje dziecko może wpłynąć na jego dorosłe życie.
Jeśli jesteś mamą lub tatą, który kiedyś zostawił swoje dziecko w samochodzie w celu załatwienia szybkiej sprawy w sklepie, urzędzie czy tylko po to, aby zapłacić za paliwo – proszę nie rób tego więcej. Jeśli należysz do tych, którzy nie mieli jeszcze okazji aby to zrobić, ale czujesz się zdolny do tego – proszę absolutnie się nie zastanawiaj, tylko tego nie rób. Nie patrz na temperaturę, niech upał nie będzie Twoją jedyną motywacją do podjęcia decyzji, że nie zostawiam dziecka samego w aucie.
Jakie jest prawdopodobieństwo, że samochód stanie w płomieniach w czasie kiedy dziecko zostawisz samo w aucie? Prawie żadne. Jakie jest prawdopodobieństwo, że w czasie kiedy zostawisz samo dziecko w aucie, inny samochód uderzy w nie? Prawie żadne. Jakie jest prawdopodobieństwo, że w tym czasie ktoś będzie chciał ukraść Twój samochód? Prawie żadne. Można mnożyć zagrożenia, które prawdopodobnie wtedy nie wystąpią. Prawdopodobnie i prawie nie oznacza jednak, że nie mogą wystąpić. Bezpieczeństwa dzieci nie można kalkulować i poddawać statystykom. Nie zostawiam dziecka samego w aucie i dzięki temu chronię je od możliwych zagrożeń. Będąc obok niego i z nim mam możliwość na zagrożenie reagować. Pozostawiając dziecko samo, zostawiam je z możliwym zagrożeniem i nie jestem w stanie mu pomóc.
Odpowiedzialność rodziców
Czy wyobrażasz sobie ten moment kiedy dziecko zostało samo w aucie i po powrocie widzisz, że straciło zdrowie lub życie. Jak będzie wyglądało teraz Twoje życie? Czy będziesz mógł żyć z tą świadomością, czy życie w tym momencie również i dla Ciebie się skończy? Uważam, że nie ma sytuacji, która usprawiedliwia zostawienie małego dziecka samego w aucie. Zrobić zakupy, załatwić sprawy urzędowe czy zapłacić za paliwo można zrobić na rękach z nim. Oczywiście są różne sytuacje, które powodują, że nie chcemy lub nie możemy w te miejsca iść z naszym maleństwem, więc wtedy wszystko możemy przecież inaczej zaplanować. Nie chcę być odebrany jako oceniający z góry, nie rozumiejący na przykład sytuacji samotnych matek. Zdaję sobie sprawę, że mogą nas przerastać niektóre sytuacje, i że nie zawsze potrafimy stawić czoła trudnościom, a zniechęcenia są ludzkie. Jednak w tym wszystkim nie możemy wyłączyć naszej odpowiedzialności – cokolwiek będzie się działo ona musi pozostać niezachwiana.
Krzysztof Opeldus (Tata prezes)